Wiersze

Tu znajdziesz moje wiersze i te nostalgiczne, i te satyryczne, i te, które mogłyby stać się piosenkami, gdyby ktoś napisał do nich muzykę. Są tu wiersze białe, są też "kolorowe" czyli rymowane i rytmiczne, gdyż w moim pojęciu rytm i rymy dodają wierszom barw.

Zapraszam do lektury. Będę wdzięczna za podzielenie się ze mną wrażeniami i pozostawienie komentarza na dole strony z dopiskiem, którego wiersza dotyczy. Jeśli nie masz konta i logujesz się jako "Anonimowy", zostaw w komentarzu swoje imię lub nick. Dziękuję

   Jestem Polką!

Polką jestem, patriotką nie tylko w teorii

Toteż mojej zgody nigdy na to nie będzie,

By wbrew prawdzie i faktom, świadectwu historii

Opluwano nas podle i kłamano wszędzie

Nie! Żaden naród nie jest krystalicznie czysty

Ani jeden jedyny zawsze ciemiężony

Żaden też punkt widzenia nie jest oczywisty

Ale każdy z medali ma dwie różne strony

Czas uderzyć się w piersi narody „wybrane”

By rozliczać Polaków bez refleksji cienia

U was wszystko tak pięknie jest pozamiatane

Pod dywany podłości i przeinaczenia.

Nie, nie będę się kajać, przepraszać, bo za co?

Będę walczyć o prawdę, o honor i pamięć

Wszyscy winni, niech w końcu za winy zapłacą

Dosyć już bezkarnego plucia oszczerstwami!

Jestem Polką, tu rosłam, tu ród mój i ziemia

Udręczona, deptana butami żołdaków,

Okradana, latami bez granic, imienia

Ale silna duchem, wolna śpiewem ptaków

Świat pogubił się, nie wie - kto kat, kto ofiara

Jakże łatwo na innych zrzucać winy własne

Ale wierzę – za podłość przyjdzie kiedyś kara

Miejcie to na uwadze – wy, umysły ciasne!

                              *****

Pegaz – zniewolenie

Chcesz wzlecieć – podetną ci skrzydła
Chcesz działać – ostudzą twój zapał
Myślom i słowom nałożą kaganiec

Jeśli się poddasz – już nigdy nie pofruniesz
Nie podskoczysz nawet
Nikogo nie wzruszy
Bezowocny trzepot twoich skrzydeł
Na uwięzi

Twój zapał zgaśnie
A marzenia spłoną jak kosmiczne drobiny
W atmosferze zawiści, absurdu, niezrozumienia

Wychłodzony entuzjazm
Soplem lodu się stanie
I stracisz zdolność odczuwania

Pamiętaj
Myśl zniewolona umiera w samotności
Nie pozwól, znajdź siłę
Bądź i walcz
Możesz

Upał

Lepkie powietrze skrapla się w płucach.

Zapach przetrawionej benzyny drażni nozdrza.

Spocony beton skarży się drzewu,

domaga się cienia.

Skwer dyszy przykurzoną zielenią.

Niebo wisi nad głowami,

jest brzemienne.

Wiatr wysechł.

Ławeczka.

Chwila wytchnienia.

Słyszę, jak fontanna droczy się ze słońcem

milionem szemrzących,

rozmigotanych

tęcz.

Brzoza

W płucach spaliny

W uszach klaksony

Ciężar pogoni za ułudą

Bezżycie asfaltu

Niemoc betonu

Twoja niemoc

Idź do lasu

Wyjdź na łąki

Zagarnij ku sobie

Błękit i zieleń

I przytul brzozę

Poczuj pod palcami

Białą gładkość

Wsłuchaj się w puls

Krążącego w pniu życia

Pierwotnej mocy

Czerp z niej siłę

Nadzieję

Jeszcze nie wszystko umarło

Ty żyjesz

I ona - brzoza

Czuwa nad tobą

Jak anioł

Kres

Dostojny marsz Chopina wybrzmiewa koślawo.

Helikon gubi dźwięki. Jest zmęczony.

Prostokąt przycięty na wymiar już czeka.

Okoliczne krzyże wyciągają ramiona,

witają bezgłośnie.

Prostokąt wypełnia się i wybrzusza.

Nie protestuje.

Zostaje już tylko bolesna wyrwa

w sercach tych wszystkich,

których opuszczasz...

Ballada o pewnym czarodzieju

Dzisiaj w miasteczku naszym wielkie święto!

Zbiegły się na rynek mieszkańców zastępy,

Bo dzisiaj na słupach afisze rozpięto,

Ze magik przybył na gościnne występy!

Wybuchła euforia, rozbłysły uśmiechy –

Dotychczas w miasteczku nikt nie występował,

A lud nie zaznawał nijakiej uciechy,

Skromnie żył i uczciwie dla kraju pracował.

Mag wstąpił na podium, rozłożył swój kramik,

Spojrzał na zmęczone, poszarzałe twarze...

Tłum drgnął i zaszemrał, poczym zamarł, zamilkł

I w napięciu czekał, co magik pokaże...

A on się uśmiechnął i skinął pałeczką

I wtem rzecz się stała nieoczekiwana!

W proch się obróciło calutkie miasteczko,

A ludzie w strachu padli na kolana!

I wtedy czarodziej skinął po raz wtóry:

Pałace wyrosły w miejsce domów starych.

Miały wielkie okna i solidne mury.

Ludzie oczy tarli, nie dawali wiary.

Skinął po raz trzeci – ubiory bogate

Spowiły zebranych, wprawiły w zdumienie,

A każdy w zachwycie oglądał swą szatę –

Złociste tkaniny! Szlachetne kamienie!

Tłum w ogromnym szczęściu bawił się, radował,

Każdy pobiegł w końcu do pałacu swego,

A czarodziejowi nikt nie podziękował!

Zostawili maga na rynku samego!

Ten posmutniał wielce. Poszedł swoją drogą

I na wdzięczność ludzką już wcale nie liczył...

Szedł piechotą, albowiem nie było nikogo,

Kto by mu na drogę choć konia pożyczył!

A w miasteczku ludzie spanieli, roztyli,

Nikt jakoś nie myślał, by wziąć się za pracę.

Gdy bogactwa swoje przejedli, przepili,

W gruzy się rozpadły cudowne pałace.

Więc wszyscy przycichli, trochę spokornieli,

Wieść zaczęli znowu bardzo skromne życie,

Wciąż mając nadzieję, że którejś niedzieli

Znów świętować będą magika przybycie...

Perpetuum mobile

Patrzysz na nią.

Jest piękna.

Twoja duma!

Twoja radość!

Niesforny kosmyk poddaje się wiatrowi.

Do twarzy jej z tym.

To młodość radośnie wymyka się spod kontroli.

Słucha, ale i tak zrobi po swojemu.

Po co jej twój bagaż?

Musi mieć swój!

Zgubi parę piórek,

rozmasuje siniaki,

ale skompletuje własny zestaw podróżny.

A kiedy już i ona

będzie staranniej przyczesywać włosy

„Mamo, nie zrzędź!” – rzuci jej córka,

założy nowe kolczyki „prawda, że śliczne?”

zakręci się przed lustrem

i odfrunie

jak kolorowy motyl.

Ballada o szarych ludziach

Szary wieczór. Otuleni szarym zmierzchem

Na przystanku stali cicho on i ona,

Lecz ostatni tramwaj jeszcze nie nadjeżdżał.

On nieśmiały, ona jakaś zagubiona.

Tak wtopieni w szare tynki starych domów

Wzrok wlepili w chodnikowe, szare płytki.

Ona – zwykła szara mysza, niepotrzebna już nikomu,

On przeciętny, szarobury, raczej brzydki.

Wielki smutek z nich wyzierał - na wskroś szary.

Szare płaszcze spowijały szare ciała.

On niemłody, chudy, pozbawiony wiary,

Ona też niemłoda, krucha i zgorzkniała.

Szare twarze wyrażały szarość życia.

Nagle słowik im zakląskał nad głowami.

W jej cudownie szarych oczach on zobaczył gwiazd odbicie,

I rozbłysło wszystko nagle kolorami.

Szary ptaszek, niepozorny, gdy zaśpiewał

Cała szarość gdzieś przepadła w jednej chwili.

Znów zielenią zaszumiały szare drzewa,

Oni w siebie się z zachwytem zapatrzyli.

I poczuli się na nowo tacy młodzi,

Zasłuchali się w słowicze trylowanie...

I choć ten ostatni tramwaj wciąż uparcie nie nadchodził

Przyszła miłość, tak po prostu, niespodzianie.

Toksyczna miłość

Chcesz jaskółką nurzać się w błękicie,

Siedzisz w klatce, spętane masz skrzydła.

Pragniesz nad życie,

Kochasz nad życie,

A to życie złapało cię w sidła!

A im wyżej ku słońcu chcesz wzlecieć,

Tym boleśniej spadasz z wysokości!

Schniesz z tej miłości

Cierpisz z miłości,

Czujesz się najsamotniej na świecie.

Niepotrzebna taka miłość, która niszczy!

Niepotrzebna taka miłość, która boli!

Nawet gdy się wyzwolisz

Z uczuć swych niewoli,

Będzie ci trudno podnieść się ze zgliszczy!

Znajdź więc siłę, by powstać z popiołów,

By posklejać z kawałków swe serce!

Dość poniewierce!

Życie w rozterce

Bywa cięższe niż kamień i ołów.

Niepotrzebna taka miłość, która niszczy!

Niepotrzebna taka miłość, która boli!

Nawet gdy się wyzwolisz

Z uczuć swych niewoli,

Będzie ci trudno podnieść się ze zgliszczy!

Noc

Siądź przy mnie nocą księżycową,

Czule obejmij mnie ramieniem,

Szepnij do ucha ciepłe słowo,

Bądź mi ostoją, ukojeniem.

Nie odchodź, zostań ze mną jeszcze,

Spójrz w niebo skrzące się gwiazdami,

I razem z meteorów deszczem

Rzuć swe marzenia nad polami.

Moje marzenia też pofruną,

Nad łanem zbóż niech wiatr je niesie–

Twoje i moje – błysną łuną,

Zawisną gdzieś w nieba bezkresie.

Marzenia skryte w gwiazd czystym blasku,

W klarownie śpiewnym świetle księżyca

Nabiorą mocy i już o brzasku

Przekroczą dnia granicę

I w dłonie je pochwycę,

Tak piękne jak motyle,

Więc zostań jeszcze chwilę,

Coś zaraz się wydarzy!

Wystarczy tylko marzyć!

A może jednak nie wystarczy?

Nadzieje płonne, krzywe lustro,

W życiu – raz z tarczą, raz na tarczy –

Grymas na twarzy, w sercu pusto...

Marzenia? Dawno już w przecenie!

Na wyprzedaży! Tak codziennie...

Nikt nie jest sobą – jak na scenie –

Wciąż maskarada trwa niezmiennie.

Ty się nie przyznasz do słabości,

Choćbyś gdzieś w kącie płakał skrycie,

Chociażbyś tęsknił w samotności ...

Będziesz twardzielem całe życie!

Człowiek sukcesu nie będzie szczery,

Nie będzie przecież sentymentalny!

On idzie twardo drogą kariery!

Nie może być banalny!

Nie będzie nierealny!

Nie, dzisiaj nie zostanie,

Dziś jeszcze ma spotkanie!

Gdzieś pędzi, za czymś goni...

Zadzwoni?....

Nie zadzwoni!

Tak, więc w kolejną noc samotna

Samotny tydzień rozpoczynam

Pragnieniem ciepła. Myśl przelotna –

Jak długo jeszcze to wytrzymam?

Czy czerpać mam garściami z życia

Pełnego uciech plastikowych

I pośród blichtru, szpanu, picia

Szukać kochanków ciągle nowych?

Życie drapieżne, życie głupie,

Płaskie, gdy tylko forsa w cenie.

Nie! Nie chcę tak! Po moim trupie!

Gdzie przyzwoitość, gdzie sumienie?

Tak ciągle sama, choć wśród ludzi,

Stygnę, gorzknieję, czuję się stara.

Jak mam uczucia twe obudzić?

To ma być dla mnie kara?

Czy za to, że się staram?

Że wciąż cię kochać muszę?

Że zachowałam duszę?

Zatrzymaj się na chwilę!

Zrób dla mnie chociaż tyle!

Czego oni chcą?

Budzisz się

I wstajesz znowu lewą nogą.

Wdepnąłeś w „dziś”,

A tak byś chciał już wdepnąć w „jutro”!

Nowy dzień

Przeraża cię, a swoją drogą,

Nie musisz iść

I wcale ci nie będzie smutno.

Niech się wszyscy odczepią!

Czego oni tak właściwie chcą?!

Czego chcą?!

Pęka ci łeb,

Żołądek oddał skok na główkę.

Choć mleko masz,

To chętnie byś się napił piwa.

Ale ten sklep!

Na krechę nie ma! Za gotówkę!

Co to za twarz

Z lustra spogląda ledwo żywa?

Niech się wszyscy odczepią!

Czego oni tak właściwie chcą?!

Czego chcą?!

Wynurzasz się

Z niebytu nocy, z dziurą w głowie.

Przekrwiony wzrok

Omiata pokój beznamiętnie

Zadziwia cię

Ile wytrzymać może człowiek?!

Kolejny rok

Z życiem w pokera grasz codziennie.

Niech się wszyscy odczepią!

Czego oni tak właściwie chcą?!

Czego chcą?!

To Twój sposób na życie!

Picie, kac, znowu picie!

Czego oni tak właściwie chcą?

Czego chcą?!

Moja kolęda

Hej kolęda! Kolęda!

Narodziło się Dziecię!

Bacznie się rozejrzało,

Co się dzieje na świecie?

Ludzie zasiedli społem

Przy świątecznej wieczerzy.

Kto z tych ludzi za stołem

Szczerze w to Dziecię wierzy?

Kto bliźniego szanuje,

Nie na pokaz ma wiarę?

Kto z pokorą przyjmuje

Za przewiny swe karę?

Kto czci matkę i ojca,

Nie oczernia sąsiada?

Kto dziś nie cudzołoży?

Kto zabija, okrada?

Kto nie pęka z zazdrości,

Nie pożąda dóbr drogich?

Kto jest pełen miłości

Dla tych chromych, ubogich?

Kto nad pieniądz przedkłada

Mir, uczciwość i cnotę?

Komu nieobca zdrada?

Kto nie myśli, co potem?

Kto bliźniemu funduje

Czasy wojny, bezprawia?

Kto niezgodą rujnuje?

Kto w potrzebie zostawia?

Rozejrzało się Dziecię,

Zadumało się skrycie...

By odkupić zło wszelkie,

Przyjdzie Mu oddać życie.

Ale dziś błogosławi

Nas, domostwa i Ziemię

I się wszędy objawi

DOBRO, które w nas drzemie!

Lecz jak długo wystarczy

Zrozumienia, miłości?

Ilu ludzi wybaczy,

Mimo zatwardziałości?

Czy świat lepszym się stanie?

Czy odmienią go Święta?

....................................

Niewygodne pytanie?

HEJ KOLĘDA, KOLĘDA!

Wiosennie i ósmo marcowo

Promyk słońca musnął szybę w moim oknie,

Potem wiatr zamieszał myśli w mojej głowie.

Śnieg już stopniał, w szeptach deszczu tęcza moknie,

Kwitnie kwiat, świergoce ptak, pięknieje człowiek.

Śpiewnie w sercu, ciepło w duszy i na dworze.

Im dni dłuższe, tym spódnice dziewczyn krótsze.

Lecz mój kot niestety, przebrać się nie może.

Będzie musiał nadal chodzić w czarnym futrze.

Patrzę w oczy smutnym ludziom, których mijam

I jak głupia się uśmiecham pełną gębą.

"Zakręcona!" - niech pomyślą i niech piją

Wprost z powietrza radość wiosny tak potrzebną!

Moja modlitwa

Boże, Ojcze tego świata

Ty, Któryś Jest

Stworzycielu i sprawco

Wszystkiego co widzialne

I niewidzialne

Ty, w którego wierzą maluczcy

I podobno też wielcy

Ty, który wiele masz imion

I wielu kapłanów

I świątynie, i księgi święte

Spójrz na nas

Czy ten niedoskonały człowiek

Którego stworzyłeś

Jeszcze Cię interesuje,

Czy może masz ważniejsze sprawy?

Zejdź z obłoków na ziemię

Bądź tu i teraz, i zawsze

Nie pozwól krzywdzić

Wlej w serca życzliwość

Naucz nas drugiego człowieka

Zechcesz?

Możesz?

Potrafisz?

Synu Boży

Który masz się powtórnie narodzić

Na odnowienie świata tego

Czy Ty widzisz

Co się dzieje?

Co robi człowiek bliźniemu swemu

Z imieniem boga na ustach?

Okaż tę moc, którą ponoć posiadasz

W potędze swojej niewinności

Uchroń nas i ten świat

Który pędzi na oślep

Co dla jednych grzechem -

Dla innych sukcesem

Co dla jednych złem -

Dla innych dobrem się jawi

Jak to jest?

Pomóż uporządkować ten chaos

I czuwaj nad nami

Jeśli jeszcze masz tę moc

Jeśli to jeszcze możliwe

Czy może włączyłeś już końcowe odliczanie?

Sprzedawca marzeń – tekst na kampanię wyborczą przydatny dla każdej opcji politycznej

Nie niosę Wam Polleny, Henkela ni Amway'a

Mam dla Was towar lepszy! Nazywa się "nadzieja".

Nadzieja i marzenia, i sny o dobrobycie

Wnet oczy Wam zamydlą, bo pienią się obficie!

Szarości zniknie welon, żyć zaczniesz kolorowo,

Więc kupuj, na co czekasz? Daj skusić się na nowo!

Kupiłeś raz funt marzeń - wart nie był funta kłaków?

Szarlatan Ci to wcisnął, mój towar nie ma braków!

Nadzieja była gorzka? Sen urwał się nad ranem?

Nie kupuj u oszustów! Każ im się wypchać sianem!

Udzielę Ci gwarancji, honoru dam Ci słowo,

Dla Ciebie mam specjalną ofertę wyjątkową!

To towar pierwszej klasy i po przystępnej cenie:

Dwa złote za nadzieję, trzy złote za marzenie.

Wystarczy dla każdego! Mam tego przecież tyle!

Niech kręci się to polskie perpetuum mobile!

Przepraszam za usterki!

Twoja twarz, niczym mapa pogody,

Zapowiada znów gradobicie.

Ciągle burze, zawieje i chłody.

Takie życie! Psia krew! Takie życie!

Chmury ciągną i z prawa, i z lewa,

A o słońcu zapomnieć mi przyszło.

Patrzę na to i krew mnie zalewa,

Że i z tobą, psia krew, mi nie wyszło!

Po cóż znosić wciąż mam twe humory?!

Idź już wreszcie, mam dość poniewierki!

A na drogę

(ja nie mogę!)

A na drogę ci zaśpiewam:

„I’m sorry, so sorry!

I przepraszam, przepraszam za usterki!”

Chciałam czytać ci w oczach jak w księdze.

Nie pozwalasz mi na to, niestety.

Ty chcesz żyć ciągle prędzej i prędzej,

Nie masz czasu na „bajdy i bzdety”.

Cóż, niech będzie jak chcesz, wolna droga!

Nie zatrzymam cię prośbą, ni siłą.

Nie licz na to, że będę cię błagać!

Dziwne, co? Ale wręcz mi ulżyło!

Po cóż znosić wciąż mam twe humory?!

Idź już wreszcie, mam dość poniewierki!

A na drogę

(ja nie mogę!)

A na drogę ci zaśpiewam:

„I’m sorry, so sorry!

I przepraszam, przepraszam za usterki!”

Gdy już pójdziesz, usiądę przy kawie,

Zamknę oczy, uśmiechnę się szczerze,

Przecież ja takich gości nie trawię!

Co ty tutaj robiłeś, frajerze?!

Wreszcie wolna! – tak powiem do siebie.

Sama sobie okrętem i sterem!

Wszystkie znaki na ziemi i niebie

Potwierdzają, że jesteś frajerem.

Jestem pewna, że będzie mi lepiej!

Dał mi w kość zrzędny twój charakterek!

Ruszaj w drogę!

(ja nie mogę!)

A gdy wyjdziesz to zaśpiewam:

„I’m happy, so happy!

Może znajdziesz gdzieś kogoś bez

usterek!

…

Jestem

Tu i teraz

Niech tak zostanie

Oskorupiona

Układam

Mozaikę ze wspomnień

Czas stanął przed drzwiami

Chce wyjść

Nie pozwolę

Wystarczy

Że ty odszedłeś

Niech sobie płynie

Ale tam

Na zewnątrz

Cudzy czas

Mój jest tu

Ze mną

Zamknięty w starych fotografiach

Internowany

I cóż

Że i tak ucieka

Po kryjomu

Przez dziurkę od klucza

Sączy się do świata

Po cichutku

Niezauważalnie

Udaję

Że tego nie widzę

Nie czuję

Nie nakręcam już zegarów

Wyrzuciłam lustra

Ale jestem

Jeszcze jestem

Czekam

Którzy nam zawinili…

Bolało, był żal

Dużo żalu

Niechęć w sercu

Pielęgnowana, podsycana

Bez przebaczenia

Potem oczekiwanie

Na jakiś gest

Na "przepraszam", "wybacz"

Na jakąś normalność bez złości

Potem lata ciszy

Ale nie zapomnienia

I nagle śmierć odbiera ostatecznie

Szansę na pojednanie

Tak z zaskoczenia

Dopada cię smutek

I choć wszystko wraca jak żywe

Wybaczasz

Dziwne?

Może tak

Może nie

Odszedł nie tylko człowiek

Ale i kawał twojego życia

Nikt i nic już nie zmieni scenariusza

Dokonało się

… [*] …

Zapadłam się w ciszę

Zadumana nad sensem istnienia

Życie nas nie oszczędza

A śmierć nie wybiera

Nie rozpaczam

Ale jest mi smutno

Tak po prostu

Po ludzku

Smutno

Ktoś odchodzi

Zostają wspomnienia

Zachowam tylko te dobre

Tak lepiej

Refleksje w czasie zadumy

Nie chcę umierać w białej pościeli

Na świadomości krańcu,

By moją niemoc wszyscy widzieli...

Ja pragnę umrzeć w tańcu,

Ciągle w podróży, ale spełniona,

Radosna i uśmiechnięta!

I właśnie taką mnie, kiedy skonam,

Każdy niech zapamięta.

Nostalgicznie

Lato odlatuje na bocianich skrzydłach,

wakacyjny rwetes wybrzmiewa,

gaśnie wraz z ostatnim krzykiem żurawia.

Kluczem ptaków niebo otwiera drzwi chmurom.

Są ciężkie i nabrzmiałe.

Rozgrzany słońcem piach chłonie wodę,

łapczywie chwyta krople deszczu,

nienasycony woła o jeszcze!

Chłodno.

Dzień otula się kołdrą

i coraz wcześniej udaje się na spoczynek.

Noc pachnie wilgocią.

Zamknęłam trochę lata w słoiku.

Zaklęte w słodyczy truskawek

przypomni mi o sobie zimą.

A jesień już stoi u progu.

Na razie nieśmiała,

delikatnie rumieni liście,

złoci się rżyskiem na polach,

kwitnie astrem w ogrodzie.

Za chwilę

pozwoli kasztanom uchylić kolczaste przyłbice.

Pustoszeją plaże,

w zamian

grzyby bawią się z ludźmi w chowanego.

- Mam cię! - zawołasz raz, i drugi, i trzeci,

a wieczorem twój dom

wypełni się zapachem suszonych borowików.

Babie lato wplącze się we włosy,

zalśni srebrną nitką.

Wiatr wysmaga ci twarz

i pomarszczy tak, jak marszczy kałuże.

Zerkniesz w lustro...

Jesień idzie...

Nic jej nie zatrzyma...

I chociaż potrafi być piękna,

To jednak szkoda lata...

Szczęście

Tak naprawdę, nie potrzeba mi nic więcej

Bo wystarczy, kiedy jesteś przy mnie blisko,

Czuję twoje delikatne, ciepłe ręce,

Wiem na pewno, że już mam naprawdę wszystko.

Lubię, gdy przynosisz kwiaty,

Bo to  miło, że pamiętasz

Nasze wspólne ważne daty

I o moich małych świętach.

Moja dusza koncert gra, jak z partytury.

Milion dźwięków leci w przestrzeń aż do słońca.

Jestem silna! Mogę poprzestawiać góry!

Ja przy tobie, a ty przy mnie – tak do końca.

Nie potrzeba mi i kwiatów,

Chociaż miło, gdy pamiętasz

Nasze wspólne ważne daty

I o moich małych świętach.

Tak naprawdę, nie potrzeba mi nic więcej.

Mam już wszystko: czuły dotyk twoich dłoni,

Twoje oczy, twoje usta, twoje serce

I nie muszę nigdy już za niczym gonić.

Ty przynosisz czasem kwiaty

Bez okazji, choć pamiętasz

Również nasze ważne daty

I o moich małych świętach.

Za to wszystko ci dziękuję.

Za tę czułość, ciepło, serce!

Bo naprawdę tak to czuję -

Nie potrzeba mi nic więcej!

Upalny dzień

Po ulicy drugiej stronie

Grzbiet wygrzewa rudy kot.

Leży sobie na balkonie,

Coś nieskory dziś do psot.

Po ulicy drugiej stronie

Rośnie lipa, pod nią gość

Zimne piwo ujął w dłonie.

W upał piwa nigdy dość!

Po ulicy mojej stronie

Właśnie się rozgościł cień.

Mogę otrzeć z potu skronie,

Oj, gorący mamy dzień!

Pierniczewo - tekst w sam raz na balladę lub jakiś protest song...

Trzy mile gdzieś za Pcimiem Dolnym

Na dróg rozstaju skręcisz w lewo,

Jeszcze godzinkę krokiem wolnym...

I ujrzysz napis „Pierniczewo”

Przy małym rynku domów parę,

Fryzjer, apteka, sklep, piekarnia,

Jest też i bar, a przed tym barem

Leniwie wznosi się latarnia.

W jej nędznym świetle widać cienie

Tych, co się snują chwiejnym krokiem.

Tu życie sączy się niezmiennie,

Za rok tak będzie – jak przed rokiem.

Tu wszystko wszystkim spierniczało,

Na krechę robią tu zakupy,

Byle do jutra się przetrwało,

Nie warto przecież ruszać dupy!

Bo w końcu przecież jakoś będzie,

Coś się ukradnie, coś się sprzeda.

Ksiądz da pokutę, coś poględzi,

W końcu rozgrzeszy – wie, że bieda.

Po bramach stoją już od świtu

Ci, co od dawna nie trzeźwieją.

Nie mają rent, ni emerytur,

Piją i dalej pierniczeją.

Tu nawet dzieci się nie rodzą,

Bo młodzi pryśli stąd w pośpiechu,

A starzy do kościoła chodzą,

Bo on ostatnią ich pociechą.

A po kościele siedzą w barze,

Topią w kieliszku swoje smutki.

Brak im nadziei, brak im marzeń,

Tak pierniczeją od tej wódki.

Tak oto w naszym Pierniczewie

Życie się sączy, a nie płynie.

Dlaczego? Nikt tu tego nie wie!

O czyjej można mówić winie?

Tu w lepsze jutro nikt nie wierzy.

Wszystkim już wszystko spierniczało.

Im już na niczym nie zależy....

A takich miejsc wcale niemało...

Stara kobieta na zadupiu

Daleko gdzieś od gwaru miasta,

Gdzie polna droga wyboista,

Gdzie stara wierzba w pejzaż wrasta,

Znalazła swą życiową przystań.

Nic to, że ręce spracowane,

Że chusta siwe włosy skryła,

Że twarz bruzdami poorana

Jak ziemia ta, dla której żyła.

Siedzi na progu swojej chaty

I w niebo wdowi wzrok wpatruje.

Wie, że prawdziwie ten bogaty,

Który niewiele potrzebuje.

Bo jej bogactwem ptaszek mały,

Który co rano słodko śpiewał,

Kłosy, co w polu dojrzewały,

Kwiaty w ogródku, łąki, drzewa.

Bogactwem jej są teraz dzieci,

Których gromadkę wychowała.

Choć rozjechały się po świecie,

Wciąż o nią dba rodzina cała.

Bo sztuką jest, by przeżyć życie

Godnie, spokojnie i uczciwie,

I w codzienności, pracowicie

Budować szczęście, kochać tkliwie.

Cicha i skromna siedzi w progu

Z dala od zgiełku tego świata

Co dzień dziękując Panu Bogu,

Że w zdrowiu żyła długie lata.

Niedługo dom zatętni gwarem,

Znowu przytuli swe wnuczęta -

- Są dla niej najcenniejszym darem,

Gdy przyjeżdżają tu na święta.

"Zadupie" - powie ktoś światowy -

- Głupia, że życia nie użyła".

Ona ku niebu wznosi głowę

I jest szczęśliwa. Zawsze była.

***********************************************************

Oto jak odebrała wiersz Norwida "Moja piosenka" pewna prządka, która oburzyła się już po przeczytaniu pierwszych dwóch wersów - czyli jak każdy na swoją modłę wiersz może zrozumieć:

"Źle, źle zawsze i wszędzie

Ta nić czarna się przędzie..."

Chcesz mi chyba dokuczyć, poeto!

Moja przędza bez skazy,

Więc zaniechaj obrazy!

Pomówieniom twym stanowcze veto!

Runo czarne - nić czarna,

Co nie znaczy, że marna,

Skręt ma mocny, jest równa i gładka!

Moja nić z tego słynie,

Że najlepsza jest w gminie!

Tego fachu uczyła mnie matka!

Bez słów wielkich, po prostu

Powiem ci prosto z mostu:

Kindersztuby ci brak, wierszokleto!

Wziąłbyś się do roboty

Zamiast pisać głupoty

I ubliżać uczciwym kobietom!

***********************************************************************

Była kiedyś na naszych bagnach kawiarenka artystyczna "Bohema", którą prowadziła moja znajoma czarownica - Alicja. Piękne miejsce o wspaniałej atmosferze przyciągało rzesze niespokojnych i zagubionych dusz, szukających czegoś innego niż otaczająca nas komercja.

Nie ma już tej kawiarenki... szkoda... Przegrała w końcu z komercją... Teraz sprzedają tam kebab! Świętokradztwo!

Klimat tego miejsca opisałam niegdyś w wierszu, którego ostatni wers brzmi "Zajrzyj więc czasem do Alicji". Niestety nie ma już dokąd zajrzeć...

W krainie czarów, u Alicji

Jest takie miejsce pełne magii,

Gdzie „wczoraj” z „dzisiaj” się spotyka,

Gdzie szepty w cegłach są zaklęte,

Gdzie w starych ramach gra muzyka,

A świec płomienie ogniem błędnym

Pieszczą patynę helikonu,

Który ze ściany patrząc tęsknie

Śledzi popisy saksofonu.

W krainie czarów, u Alicji

Mruczy poezje szafa stara,

Nad tą magiczną atmosferą

Czuwa dyskretnie przodków para,

Która, gdy tylko wyjdą goście

- schodzi z pożółkłej fotografii,

Zasiada przy starej maszynie

I pisze wiersze– jak potrafi.

Bo tutaj każdy jest poetą,

Bo tutaj wszystko jest muzyką,

Tu czar bohemy, cyganerii,

Tu roni łzę stary helikon,

Wspomina czasy swej świetności

I choć od dawna jest zepsuty,

Gdy wszyscy wyjdą – gra bezgłośnie

Zapamiętane niegdyś nuty.

W krainie czarów, u Alicji

W kątku, po lustra drugiej stronie

Ze starym skrzypkiem gra w duecie

Jazzman na lśniącym saksofonie.

Bo tu się „wczoraj” z „dziś” spotyka –

- coś z awangardy i z tradycji.

W ścianach zaklęta jest muzyka...

Zajrzyj więc czasem do Alicji.

Nocna wachta – miał to być teks do piosenki, ale nikt nie napisał muzyki, więc pozostaje jako wiersz

Gdy słońce schowa się w objęciach

Mrukliwych fal czarnych jak smoła

Na nocną wachtę mnie wywoła

Dzwon okrętowy.

Porzucę wszystkie swe zajęcia

Stanę przy sterze, oddam pokłon

Odbiciom gwiazd, co w morzu mokną

Będę gotowy.

Fregata niechaj fale tnie,

Polarna gwiazda wskaże drogę.

Moja załoga sprawdza mnie,

A ja dziś zawieść jej nie mogę.

Niestraszny sztorm, niestraszna noc

Gdy w sercu żar, a w rękach moc!

Z odwagi dziś egzamin zda

Dzielny marynarz!

Niechaj załoga smacznie śpi,

Przede mną noc otwiera drzwi.

Gdy minie - pierwszy dotknę dnia,

Świt mnie powita.

Nie zawsze toń jest tak łaskawa,

I wiatr nie zawsze jest w humorze,

Czasami zagniewane morze

Wycisk nam daje

Tu żywioł ustanawia prawa,

I nie przewidzisz, co cię czeka

Nim port przywita cię z daleka

W nieznanym kraju.

Fregata niechaj fale tnie,

Polarna gwiazda wskaże drogę.

Ta nocna wachta lubi mnie,

I ja - nie lubić jej - nie mogę.

Niestraszny sztorm, niestraszna noc

Gdy w sercu żar, a w rękach moc!

Nie ugnie się przed żadnym złem

Dzielny marynarz!

Załoga jeszcze smacznie śpi,

Odchodzi noc, zamyka drzwi.

Ja pierwszy dziś przywitam dzień

I go zatrzymam.

Bar pod piracką flagą – ta sama sytuacja, co poprzednio

W starym porcie kiepski bar

Ot, spelunka taka

W rumie tu utopisz żal,

Zalejesz robaka.

Nim wyruszysz znowu w rejs

Dziewczyna portowa

Za kolejkę otrze łzę,

Przytuli bez słowa.

Ona czułe serce ma,

Chociaż kupczy ciałem.

W czym jest lepsza od niej ta,

Którą tak kochałeś?

Ref.:

Porzuciła cię dziewczyna,

Zostawiła krótki list:

„Już nie mogę dłużej, wybacz,

Nie chcę wciąż w rozłące żyć!

Chcę mieć dom, rodzinę, dzieci,

Męża, co by przy mnie trwał.

Ty wybrałeś morskie fale,

Słoną wodę, sztorm i szkwał.

Jestem młoda i z tęsknoty

Nie chcę miesiącami schnąć!

Więc odchodzę, mam innego.

Żegnaj i szczęśliwy bądź!”

Zostawiła cię jak psa!

Wyjdzie za doktora!

To od niego ciuchy ma,

I perfumy Diora.

”Pod piracką flagą” rum

Uderza do głowy

Teraz chcesz być tutaj sam

Rozbitku życiowy.

Jutro w żagle chwycisz wiatr

Poniosą cię fale,

Honor twój jest więcej wart –

- nie zatęsknisz wcale.

Ref.:

Nie zatęsknisz za dziewczyną

Co zostawia taki list:

"Już nie mogę dłużej, wybacz...

Nie chcę wciąż w rozłące żyć..." itd.

Będę tu – do tego tekstu piosenka już powstała. Wykonuje ją romska grupa Nazir

Twoje oczy śmieją się

Choć stare zdjęcie pokrył kurz

Nie ma Cię

Jesteś snem...

Gdy odeszłaś zamarł czas.

Zegarów nie nakręcam już.

Jesteś snem,

Tylko snem...

Ref.

Będę tu,

Będę trwał do końca

Jak ze snu

Wrócisz w blasku słońca

Będę tu,

Wezmę Cię w ramiona,

Cała w kwiatach, rozmarzona

Przejdziesz przez mój próg!

Wrócisz tu,

Szepniesz moje imię,

W takim dniu

Czas znowu popłynie

Będę tu,

Wezmę Cię w ramiona,

Cała w kwiatach, rozmarzona

Przejdziesz przez mój próg.

Wnet zapomnę to, co złe,

Choć moja dusza pełna ran.

Uśmiech Twój

Widzieć chcę.

Okaż jeden czuły gest,

A nigdy już nie będę sam

Nie bądź snem,

Tylko snem.

Ref.

Będę tu,

Będę trwał do końca

Jak ze snu

Wrócisz w blasku słońca

Będę tu,

Wezmę Cię w ramiona,

Cała w kwiatach, rozmarzona

Przejdziesz przez mój próg!

Wrócisz tu,

Szepniesz moje imię,

W takim dniu

Czas znowu popłynie

Będę tu,

Wezmę Cię w ramiona,

Cała w kwiatach, rozmarzona

Przejdziesz przez mój próg.

Na pewno będę tu!

Razem w podróży przez życie – kolejna piosenka wykonywana przez grupę Nazir

Jedziemy przed siebie, gdzie oczy poniosą,

Koimy pragnienie to deszczem, to rosą.

Bezkresne przestrzenie i chmury na niebie,

I słońce palące...

Jedziemy  przed siebie...

Ref.:  Nic nas nie powstrzyma,

Nie przerwie podróży,

Ni śnieżna zadyma,

Ni noc, co się dłuży.

Czy lato, czy zima –

Jedziemy wytrwale!

Zawsze przed siebie, wciąż dalej i dalej!

Ja zawsze z tobą, ty zawsze ze mną.

Nawet, gdy zimno, nawet, gdy ciemno.

Przestrzeń nas wzywa!

Jedziemy przed siebie...

Tak życie upływa –

My wciąż obok siebie!

Ref.:  Nic nas nie powstrzyma,

Nie przerwie podróży,

Ni śnieżna zadyma,

Ni noc, co się dłuży.

Czy lato, czy zima –

Jedziemy wytrwale!

Zawsze przed siebie, wciąż dalej i dalej!

Cygańskie granie

Ten tekst nadal czeka na muzykę, nikt go nigdy nie wykonał, choć napisałam go na zamówienie. Owszem spodobał się, ale chyba był zbyt skomplikowany dla wykonawcy, bo nie zlecił napisania doń muzyki. A może zlecił, tylko nikt się nie podjął - tego nie wiem.

No niestety Romowie wolą chyba prościutkie teksty disco-polo bez tak skomplikowanych słów jak "woal", "woń", "łkanie" czy "Wielki Wóz" ;)

Noc przykryła błękit nieba czarnym szalem,

Potem na nim rozrzuciła gwiazd cekiny.

Księżyc patrzy w jezior lustra, niezmącone jedną falą

I zakłada na pół twarzy woal siny.

Gdzieś w oddali słychać tęskne łkanie skrzypiec,

Las rozsiewa słodką woń dojrzałych malin.

Wielkim Wozem wnet odjedzie ustrojony kwieciem lipiec,

A Cyganie na gitarach będą grali.

Gwiezdny pył na końskich grzywach,

Parna noc,

Ogniska żar,

Ta melodia niecierpliwa

Ma taką moc!

Ma taki czar!

A melodia czułym strunom się wymyka,

Żyć zaczyna swoim własnym, nowym życiem -

- Ktoś otwiera swoje serce, gdzieś dłoń z dłonią się spotyka,

W czyjeś oczy ktoś zapatrzył się w zachwycie.

Dobra wróżba spełni się nim świt nastanie,

Koń podkowę swą „na szczęście” zgubi w trawie,

Skry wirują nad ogniskiem, roztańczyli się Cyganie

W takt melodii, co im się wymknęła prawie.

Gwiezdny pył na końskich grzywach,

Parna noc,

Ogniska żar,

Ta melodia niecierpliwa

Ma taką moc!

Ma taki czar!

Smaki życia

Znajdę w sobie moc

Aby przetrwać noc

Nawet najczarniejszą

Chwycę pędzle i

Namaluję sny

Takie najpiękniejsze

Każdy życia kęs

Ma swój smak i sens

Chociaż bywa gorzki

Przeciwnościom wbrew

Szybciej krąży krew

Odpływają troski

Słodycz, gorycz, sól

Radość, smutek, ból -

- Smaki dobrze znane

Nie jest aż tak źle

Noc oddala się

Nadchodzi poranek

   Miłość

Tyle słów pisze się o miłości

Ale czy ona jest warta tego?

Bywa, że się złości

Albo też z zazdrości

Popchnie nagle do czegoś głupiego

Tyle westchnień i wyznań, wręcz czczona

Wierszem, prozą, muzyką, obrazem

Lecz niedoceniona

Albo odrzucona

Pragnie i nienawidzi zarazem

Czy możliwe jest takie kochanie

Co nie widzi ni krzywdy, ni zdrady?

Cierpliwe czekanie

Z wiarą w pojednanie

Gdy wybaczać nie daje już rady?

Tylko wtedy kochanie coś warte

Kiedy spotka się z wzajemnością

Razem buty zdarte

I szlaki przetarte

Wtedy można to nazwać miłością

*

Szepty i gusła

Gdy dotykasz mojej skóry,

Dreszcz przechodzi moje ciało,

Mruczę wtedy jak kot bury,

Jest mi ciągle mało, mało!

Gdy na nowo odkrywają

Mą wrażliwość twoje ręce,

To powieki lekko drgają,

Usta szepczą: więcej, więcej!

Oczy oczom, ustom usta,

Sercu serce, ciało ciału

Nasze czary, nasze gusła...

Już nic nie mów... Całuj, całuj!

*